Fatoşşş… Fatoşummm ses ver canımm
ERCİŞ Karakol Sokak’ta korkunç bir yıkıntı vardı. 6-7 katlı olduğu söylenen bina tamamen çökmüştü. Ve binanın altında bir kahvehanede oturanların çıkmaya fırsat bulamadığı düşünülüyordu. Tam sokağa girdiğimde herkesi susturdular. Sessizce bekleşmeye başladık. Çok ilginç ama kulakları sağır eden bir sessizlikti bu. Ardından güzel haber geldi. Bir canlıya ulaşılmıştı. Hemen sedyeyle ambulansa aldılar şanslı depremzedeyi. Çok sevinmiştim. Ama bir ses beni kendime getirdi.
Bir adam yıkıntıların arasında bir yere gelip “Fatoşşş… Fatoşummm ses ver canımm” diye bağırıyor ve ağlıyordu. İsmi Veysel’di. Aradan çok zor seçilen bir şeyleri bana gösterip “Bakın o yeşil koltuklar bizim salonumuz. Fatoşum oradadır. Bıraksınlar beni çıkarayım” diyordu. Gösterdiği yerde iki katın kolonu arasına sıkışmış toplam yüksekliği yirmi santimi bulmayan toz topraktan yeşilliği çok zor seçilen koltuk parçaları vardı. O an biri daha kurtarıldı enkazdan. Veysel Bey coşkuyla koştu. Ama kurtarılan eşi değildi. Yığıldı oracığa. Ben de yığıldım…Off
